Επεισόδιο 9

Πέρασαν 3 χρόνια από τον καιρό που γέννησε η Ελπίδα.  Η μικρή Αννούλα έγινε τριών ετών και την αγαπούν πάρα πολύ.  Η Ελπίδα με το Χρίστο πήραν την απόφαση να παντρευτούν, αφού κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους μετά από τόσο καιρό.  Ο Χρίστος βρήκε κάποιο γνωστό του και δουλεύει μαζί του ως βοηθός, για να βγάζει λίγα χρήματα για την οικογένεια του.  Παράλληλα συνεχίζει τις σπουδές του στην ιατρική πιστεύοντας πως στο μέλλον θα γίνει ένας επιτυχημένος γιατρός και θα καταφέρει να προσφέρει τα πάντα στην Ελπίδα και την Αννούλα.  Ο γάμος τους θα είναι απλός, αλλά θα γίνει στην εκκλησία, ώστε η Ελπίδα να ζήσει την πιο όμορφη και ευτυχισμένη στιγμή, που περιμένει και ονειρεύεται η κάθε γυναίκα.  Να φορέσει το λευκό της νυφικό και να παντρευτεί τον άνθρωπο που αγαπά μαζί με τα αγαπημένα της πρόσωπα.  Με τους γονείς τους δεν επικοινώνησαν από τον καιρό που τους έδιωξαν μακριά τους. Οι ετοιμασίες για το γάμο ξεκίνησαν, τα προσκλητήρια στάλθηκαν στους λιγοστούς φίλους και γνωστούς που ήξεραν.

Η Φιλιώ τελείωσε πολιτικός μηχανικός και άρχισε να ψάχνει κάποια δουλειά.  Προσπάθησε να συνεχίσει τη ζωή της, αλλά πάντα με μια απορία στην καρδιά της.  Με τον καιρό ωρίμασε περισσότερο. Οι επιπλέον δυσκολίες και τα γεγονότα που της συνέβηκαν στη ζωή της, την βοήθησαν πιο πολύ.  Πάντα όμως με ένα γιατί… γιατί…

Ο Σταύρος…  Μια πονεμένη ψυχή και αυτή, που δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς.  Λίγες φορές πληγώθηκε στη ζωή του, αλλά αυτές οι λίγες είχαν διάρκεια μια αιωνιότητα.  Άνθρωπος πολύ ευαίσθητος από μέσα του, που όταν ερωτεύεται τα δίνει όλα στην αγάπη, αλλά πάντα η προδοσία και η απόρριψη είναι εκεί, δίπλα του.  Κατάφερε  να τελειώσει οικονομικά και ανέλαβε την εταιρεία του πατέρα του, ο οποίος τους άφησε πρόσφατα από καρδιά.  Τώρα είναι το στήριγμα της οικογένειας του, της μητέρα του, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της έπεσε σε βαριά κατάθλιψη.  Ο Σταύρος ένοιωθε ότι ζούσε σε ένα μαύρο σκοτάδι, πως έπεσε σε μια τρύπα εδώ και τρία χρόνια και δεν έβρισκε τρόπο να βγει από εκεί μέσα.  Αυτή ήταν η ζωή που αποφάσισε η μοίρα για αυτόν;  Τέτοια ζωή δεν την ήθελε.  Τι να την κάνει, αφού δεν μπορούσε να είναι ευτυχισμένος ούτε μια στιγμή.  Δεν μπορούσε να έχει τη μοναδική γυναίκα που ερωτεύτηκε και αγάπησε όσο ποτέ.  Δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να έβλεπε τον πατέρα του.  Και η μητέρα του;  Αν δεν κάνει κάτι γρήγορα τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα.

Ο Χάρης…  μετά που έφυγε η Έλενα για την Αμερική, αναγκάστηκε να μείνει στην Κύπρο να τελειώσει τις σπουδές του και αυτός.  Τώρα δουλεύει με το Σταύρο στην εταιρεία για να καταφέρουν να πάει και πάλι μπροστά.  Λίγο καιρό αργότερα γνώρισε την Αναστασία σε μια εκδήλωση, μια όμορφη και γοητευτική νεαρή, η οποία τον ερωτεύτηκε αμέσως. Μετά από λίγο καιρό αφού γνωρίστηκαν καλύτερα, ο Χάρης της ζήτησε να γίνει η κοπέλα του.  Η Αναστασία τον βοηθούσε να ξεχάσει κάποιες αναμνήσεις από το παρελθόν του.  Κάποια γεγονότα που ήθελε να σβήσει από το μυαλό και τη μνήμη του.  Άραγε η Αναστασία τα κατάφερε;

Ο Νικόλας πήγε μαζί με την Μελίνα στη Γαλλία και μετά από ένα χρόνο έφυγε για Αμερική.  Οι γονείς του ήθελαν να σπουδάσει και επειδή δεν θα ερχόταν πίσω στην Κύπρο αποφάσισε να πάει εκεί, αφού ζούσαν κάποιοι συγγενείς του και έτσι θα είχε κάπου να μείνει χωρίς επιπλέον έξοδα.  Έτσι σπουδάζει αρχιτέκτονας στην Αμερική.  Με τη Μελίνα δεν έχασαν επαφή, αλλά μιλούσαν σχεδόν κάθε μέρα. 

Η Μελίνα τώρα βρίσκεται στη Γαλλία.  Χορεύει σε διάφορες παραστάσεις και φαίνεται πως τα πάει πολύ καλά.  Η μόνη της έγνοια είναι ο χορός και περιμένει πότε θα της δοθεί η ευκαιρία για κάτι καινούργιο.  Έκανε αρκετές γνωριμίες εκεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επέτρεψε στον εαυτό της να παρασυρθεί από κάποιο συναίσθημα.  Τα ίδια λάθη δεν θα τα επαναλάμβανε.  Αφού δεν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να αλλάξει κάποια γεγονότα στη ζωή της, τουλάχιστον ας μην βιαζόταν στις κινήσεις της από εδώ και πέρα, αφού προτεραιότητα της θα ήταν ο χορός. 

Η Έλενα μετά την αποκάλυψη του Αντρέα σταμάτησε τη συνεργασία μαζί του.  Δεν μπορούσε να φανταστεί πως έπεσε θύμα απάτης, ιδικά από τον Αντρέα, τον οποίο συμπαθούσε και τα άφησε όλα πίσω της για να φύγει μαζί του στην Αμερική και να πετύχουν μέσα από τα τραγούδια τους.  Ποίο ήταν το μεγαλύτερο της λάθος όμως;  Ότι τον εμπιστεύτηκε ή ότι στη ζωή της ήταν πάντα μια κακομαθημένη που περίμενε πότε η ζωή θα της φέρει πλούτη και δόξα;  Σίγουρα η αλαζονεία της την κατέστρεψε και την έκανε να βρίσκεται εδώ που είναι, σε αυτή την κατάσταση.  Με τη Μελίνα είχαν καιρό να τα πούνε.    Όμως ήταν οι καλλίτερες φίλες,  γιατί δεν έκαναν κάποια προσπάθεια; 

Η Έλενα ετοιμάζετε για την επιστροφή της στην Κύπρο.  Μια έκπληξη όμως την περίμενε στο αεροδρόμιο, τη στιγμή που φεύγει.  Η Ελπίδα είχε μιλήσει με την Μελίνα πριν φύγει για τη Γαλλία και της έδωσε τα στοιχεία της για το που θα την έβρισκε αν χρειαζόταν οτιδήποτε κάποια στιγμή.   Έτσι αφού κάλεσαν και την Έλενα από την Αμερική για το γάμο,  η Ελπίδα βρήκε τη διεύθυνση της Μελίνας και της έστειλε προσκλητήριο.  Χωρίς βέβαια να πει τίποτα σε κανένα, την κάλεσε και ως κουμπάρα.  Τους είπε πως έβαλε μια φίλη της που είχε καιρό να δει και θα την γνώριζαν στο γάμο.  Η Μελίνα έλαβε την πρόσκληση μετά από μέρες και η συγκίνηση στο πρόσωπο της ήταν απερίγραπτη.  Όχι μόνο για την κίνηση που έκανε η Ελπίδα αλλά και για το γράμμα που της έγραψε.  Μέσα σε αυτό το γράμμα ήταν γραμμένη μια αλήθεια.  Ότι συνέβηκε το διάστημα που ήταν μακριά.  Έμαθε τα νέα όλων, πως είναι ο καθένας τους και τι κάνουν στη ζωή τους τώρα.  Η Ελπίδα δεν παρέλειψε να της γράψει και για το Σταύρο.  Για το χαμό του πατέρα του και πόσο δύσκολες στιγμές περνάει αυτό τον καιρό.  Η Μελίνα ήθελε τόσο πολύ να μάθει τα νέα τους και ιδικά του Σταύρου, τον οποίο είχε τόσα χρόνια να δει από εκείνο το βράδυ.  Ένα βράδυ που δεν ξέχασε ποτέ της.  Δεν μπορούσε να το σβήσει τόσο εύκολα από το μυαλό της.  Τώρα μπερδεμένη όσο ποτέ, δεν ήξερε τι να κάνει.  Ποια απόφαση να έπαιρνε εκείνη τη στιγμή;  Να επιστρέψει στην Κύπρο μετά από όλα αυτά;  Και όταν το συναντήσει;  Είχε αισθήματα ακόμη για αυτόν ή τελικά η απόσταση και ο καιρός τη βοήθησαν να ξεχάσει; 

Η πτήση για την Κύπρο είχε καθυστέρηση και έτσι η Έλενα πήγε να πάρει έναν καφέ.  Από μακριά της φάνηκε πως είδε κάποιον που γνώριζε.  Ήταν εκείνος άραγε;  Μα τι να έκανε όμως εδώ;  Είχε να μάθει για αυτόν τόσο καιρό. 

-          Έλενα;

-          Νικόλα εσύ εδώ;

-          Θεέ μου, δεν το πιστεύω, μα ήσουν και εσύ στην Αμερική;

-          Ναι, μετά που έφυγα από την Κύπρο εδώ ήρθα.  Εσύ πως βρέθηκες;

-          Μεγάλη ιστορία.  Και τώρα που πας;

-          Επιστρέφω στην Κύπρο.

-          Δηλαδή πάμε μαζί.  Μου είπε η Μελίνα πως η Ελπίδα παντρεύεται.

-          Ναι,  έλα να μιλήσουμε και έχουμε πολλά να πούμε.  Και με τη Μελίνα, πάει πολύς καιρός να μιλήσω.

Μέχρι να φθάσει η ώρα για να αποχωρήσουν, είπαν αρκετά πράγματα.  Στο αεροπλάνο είπαν τα υπόλοιπα και έτσι έμαθαν ότι αγνοούσαν εδώ και χρόνια.  Για το λόγο που έφυγαν, για το γράμμα, τον Πέτρο και όλα αυτά.  Ο Νικόλας έμαθε επιτέλους για εκείνη τη μέρα που πήγε ο Πέτρος και χτύπησε τη Φιλιώ.  Για το ότι έτρεξε να τον προλάβει στο αεροδρόμιο και τελικά δεν τα κατάφερε.  Όλα τώρα μαθεύονται και έρχονται στην επιφάνεια.  Κοντεύει η στιγμή της συνάντησης.  Η ώρα που θα έρθουν όλοι αντιμέτωποι για τελευταία φορά με το παρελθόν τους.  Έρχεται αυτή η μέρα που εδώ θα γραφτεί η δική τους ιστορία, βάζοντας και την τελευταία τελεία, κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό μια για πάντα.  Η μέρα του γάμου έφτασε.  Όλοι τρέχανε για τις ετοιμασίες.  Η Ελπίδα πολύ αγχωμένη που πλησιάζει αυτή η στιγμή που περίμενε εδώ και είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια.  Αν και τέσσερα χρόνια ζούσε μαζί με το Χρίστο, δεν ήταν γυναίκα του.  Και αυτό είναι που ήθελε, να γίνει και επίσημα κυρία Γεωργίου.  Ο Χάρης και ο Σταύρος βοηθούσαν το γαμπρό να ετοιμαστεί.   Μια τέτοια μέρα σίγουρα θέλεις να είναι η οικογένεια και τα αγαπημένα σου πρόσωπα μαζί σου, εκεί δίπλα σου και να χαίρονται με την ευτυχία σου.  Έφθασε και ο Νικόλας για να βοηθήσει το Γαμπρό και όλοι χάρηκαν μόλις τον είδαν μετά από τόσο καιρό.  Ο Σταύρος όταν τον είδε πίστεψε για μια στιγμή πως θα ήταν και η Μελίνα μαζί του.  Περίμενε αυτό τον γάμο τόσο καιρό όχι μόνο για την ευτυχία των φίλων του, αλλά ίσως για να συναντήσει για μια ακόμη φορά εκείνην.  Μάταια όμως, κανένας δεν ήρθε με το Νικόλα.  Δεν μίλησαν τίποτα για το παρελθόν, δεν ήθελαν να αναστατώσουν κανένα μια τέτοια μέρα.  Στο μεταξύ τα κορίτσια βρίσκονται με την Ελπίδα στο σπίτι της Φιλιώς.  Οι Γονείς της Φιλιώς την είχαν σαν παιδί τους και τη στήριζαν και αυτοί.  Ο πατέρας της Φιλιώς μάλιστα της πρότεινε να τη συνοδεύσει αν ήθελε και η ίδια στην εκκλησία.  Φυσικά η Ελπίδα συγκινήθηκε και δεν μπορούσε να αρνηθεί.  Ήθελε κάποιον εκείνη τη μέρα δίπλα της να τη συνοδεύει σαν πατέρας. Αργότερα εμφανίστηκε και η Έλενα .  Πριν τέσσερα χρόνια δεν ήθελε την Ελπίδα και τη Φιλιώ να τις κάνει παρέα γιατί ήταν διαφορετικές από αυτήν.  Με τον καιρό όμως οι άνθρωποι μεγαλώνουν και ωριμάζουν.  Μπορεί ακόμη και να αλλάξουν προς το καλύτερο ή το χειρότερο.  Και η Έλενα μέσα από τα λάθη και τη ζωή της έμαθε αρκετά.  Ειδικά να μην κρίνει τους άλλους για αυτό που είναι.   Ο Χρίστος τώρα στα σκαλιά της εκκλησίας, να περιμένει την Ελπίδα.  Τον πήραν ο Σταύρος ο Χάρης και ο Νικόλας.  Σε λίγο κατέφθασε και η νύφη με τον πατέρα της Φιλιώς. Όλοι εκεί να περιμένουν να ξεκινήσει το μυστήριο.  Διερωτούμενοι όμως για το που είναι η κουμπάρα και ποια είναι.  Η Ελπίδα δεν έχασε την πίστη της.  Κάτι συνέβηκε έλεγε από μέσα της για να μην ερχόταν η Μελίνα.  Όλοι πήραν τη θέση τους και περίμεναν.  Ο Σταύρος δίπλα στο Χρίστο και την Ελπίδα κοίταζε γύρω του σαν να έψαχνε κάποιον.  Γύρισε σε μια στιγμή και την είδε.  Ναι, δεν χωράει αμφιβολία.  Ήταν εκείνη, ο δικός του άγγελος, η γυναίκα που ποθούσε εδώ και χρόνια.  Για τη γυναίκα που υπέφερε και δεν κοιμόταν ήρεμος τα βράδια.  Πόσο είχε αλλάξει!  Ήταν δεκαοχτώ χρονών όταν την είδε για τελευταία φορά.  Και τώρα πρέπει να ήταν είκοσι δύο.  Έγινε ολόκληρη γυναίκα.  Μόνο τα κατάξανθα μαλλιά της δεν άλλαξαν.  Ήταν όπως τα θυμόταν και του άρεσαν, ανέμελα και ελεύθερα.  Η Μελίνα πήγε γρήγορα στην Ελπίδα και το Χρίστο, τους χαιρέτησε και πήρε τη θέση της αμέσως. Το Σταύρο από τη βιασύνη της δεν μπόρεσε να το χαιρετήσει, όπως και κανέναν άλλωστε.  Που να φαντάζονταν όμως πως αυτή θα ήταν η κουμπάρα.  Την ώρα του μυστηρίου η Ελπίδα και ο Χρίστος ήταν ευτυχισμένοι, αλλά η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε με την εμφάνιση των γονιών τους.  Ήρθαν τελικά, μετά από τόσο καιρό βρήκαν τη δύναμη να δουν τα παιδιά τους, το κουράγιο να πάνε και να ζητήσουν να τους συγχωρέσουν.  Καλύτερα αργά, παρά ποτέ.  Όταν το ζευγάρι παντρεύτηκε, όλοι χαιρετήθηκαν μεταξύ τους.  Οι γονείς μίλησαν στα παιδιά τους μετά από τόσα χρόνια και ζήτησαν συγχώρεση.  Ήταν τόσο χαρούμενοι που οι γονείς τους κατάλαβαν το λάθος τους και επιτέλους θα ζούσαν όλοι μαζί ευτυχισμένοι, μαζί τους και η μικρή Αννούλα, η οποία εκείνη τη μέρα είχε κλέψει την παράσταση από όλους. Μετά πήγαν στο ξενοδοχείο και εκεί ξεκινάει το πιο δύσκολο κομμάτι.  Το σημείο της επανασύνδεσης μετά από χρόνια.  Η ώρα που ότι έχει μείνει κρυφό μέχρι στιγμής θα αποκαλυπτόταν. 

-          Μελίνα;

-          Σταύρο;  Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω μετά από τόσο καιρό.

-          Το ίδιο και εγώ.  Πίστεψα πως δεν θα ερχόσουν.

-          Όχι αποκλείετε.  Έτσι και αλλιώς θα ερχόμουνα στην Κύπρο.  Απλά με το γάμο ήρθα λίγο πιο νωρίς αλλά δεν πειράζει.  Η αλήθεια είναι ότι καθυστέρησαν οι πτήσεις για Κύπρο για αυτό άργησα.       

-          Αρκεί που ήρθες τελικά. 

-          Εσύ τι κάνεις;  Τελείωσες;

-          Ναι, τελειώσαμε οικονομικά με το Χάρη και δουλεύουμε στην εταιρεία του πατέρα μου.  Προσπαθούμε να την επαναφέρουμε όπως ήταν. 

-          Έμαθα για τον πατέρα σου και ειλικρινά στεναχωρήθηκα.  Ήταν και ένας ακόμη λόγος που ήθελα να σε δω.

-          Δηλαδή ήθελες να με δεις εκτός από αυτό;

-          Ναι Σταύρο.  Αλλά τώρα νομίζω πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα.

-          Και εσύ δεν μου είπες;  Έκανες αυτό που ήθελες;

-          Κατάφερα και τελείωσα χορεύτρια.  Με καλούν σε κάποιες παραστάσεις και χορεύουμε, απλά περιμένω εδώ και ένα μήνα να μου απαντήσουν για ένα διαγωνισμό.

-          Χαίρομαι πραγματικά για εσένα που τελικά πέτυχες τα όνειρα σου. 

-          Ναι, και εγώ είμαι για αυτό περήφανη. 

-          Μπορώ να σου ζητήσω κάτι αν το θες και εσύ φυσικά.

-          Πες μου Σταύρο.  Θέλω να ξέρεις όμως πριν μου πεις οτιδήποτε, πως ότι και αν έγινε πριν χρόνια δεν έπαψα να σε νοιάζομαι.  Μπορείς να μου λες ότι θες, όπως τα λέγαμε τότε αν θυμάσαι.

-          Ποτέ δεν ξέχασα τίποτα από όσα κάναμε οι δυο μας.  Αυτό που σου ζητάω είναι μετά που θα τελειώσουμε, ότι ώρα και να είναι, αν θέλεις και  μπορείς, να πάμε να μιλήσουμε.  Νιώθω πως πρέπει να πούμε αρκετά.

-          Έτσι πιστεύω και εγώ Σταύρο. 

Πόσο ήθελε να την πάρει στην αγκαλιά του και να τη φιλήσει.  Μόνο αυτός ήξερε πώς μπόρεσε να συγκρατηθεί.  Ήταν ακόμη ερωτευμένος μαζί της .  Ποτέ του δεν κατάφερε να την ξεπεράσει.  Και εκείνη;  Τι ένιωθε αυτή;  Έπαψε να τον αγαπάει και απλά τον νοιάζεται σαν φίλο;

Η Φιλιώ κοίταζε από μακριά το Νικόλα.  Δεν έτυχε να βρεθούν κοντά κάποια στιγμή και να μιλήσουν.  Ήθελε να το ρωτήσει πως είναι και τι κάνει στη ζωή του τώρα.  Αν είναι ευτυχισμένος. 

Η Έλενα γνώρισε την Αναστασία την κοπέλα του Χάρη.  Της ήρθε λίγο απότομο, αλλά φυσικά τι περίμενε;  Πως θα επέστρεφε μετά από τρία χρόνια και όλα θα ήταν τα ίδια;  Αν και για κάποιους όλα είχαν παραμείνει ίδια,  για αυτούς μάλλον η μοίρα τα θέλησε αλλιώς.  Ο γάμος ολοκληρώθηκε με φαγοπότι και χορό μέχρι τα ξημερώματα.  Όλοι εκείνο το βράδυ έδωσαν ραντεβού.  Ένα ραντεβού που θα ξεκαθάριζαν όλα.  Όπως εκείνη η νύχτα πριν τέσσερα χρόνια καθόρισε τις ζωές αυτών, έτσι και η σημερινή συνάντηση θα καθορίσει μια για πάντα την υπόλοιπη ζωή τους.  Όταν τελείωσε ο γάμος οι νεόνυμφοι έμειναν στο ξενοδοχείο και θα έφευγαν το πρωί για το Παρίσι.  Το παιδί θα το κρατούσαν οι γονείς τους.  Ευκαιρία μετά από τόσο καιρό να γνωρίσουν την Αννούλα και να απολαύσουν την εγγονή τους, που πριν τέσσερα χρόνια απαρνήθηκαν και φυσικά το μετάνιωσαν.  Όλοι έφυγαν από το ξενοδοχείο.  Η Έλενα πήγε να μιλήσει με το Χάρη.  Η Αναστασία ήξερε, κατάλαβε τι γινόταν και το αισθανόταν και η ίδια.  Διακριτική όμως έφυγε και τον άφησε να πάει να της μιλήσει.  Εκεί οι δυο τους καθισμένοι, να κοιτάζουν τη θάλασσα. . ..