Επεισόδιο 6

-          Τι ; (Γιώργος)

-          Γιώργο εσύ; (Ελπίδα)

-          Σε ξέρω; (Γιώργος)

-          Εε….. (Ελπίδα)

-          Τι εννοούσατε με αυτό που είπατε..; (Γιώργος)

-          Ε.. συγνώμη ρε φίλε αλλά δεν είσαι και ο μόνος Γιώργος που υπάρχει. (Χρίστος)

-          Είναι για ένα φίλο που λέγαμε.  Δεν νομίζω να τον ξέρεις. (Ελπίδα)

-          Δεν καταλάβαμε;  Θα δώσουμε και λογαριασμό τώρα για το τι λέμε;  (Χρίστο)

-          Για να σου πω ρε φλώρε, να μου μιλάς καλύτερα εμένα το κατάλαβες;  Και μάζεψε τη φιλεναδίτσα σου το σπασικλάκι γιατί δεν βλέπω να τα πάμε καλά.

Μετά ο Γιώργος φεύγει.

-          Κοίτα, στο είπα  πως δεν μου δίνει ούτε τόση σημασία.  Με μειώνει συνεχώς.  Δεν θα πάω να του το πω ποτέ.

-          Μα ποιος νομίζει πως είναι τέλος πάντων.  Ο άρχοντας;  Δεν θα του επιτρέψω ποτέ ξανά να μας συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο.

Η Φιλιώ μετά τη συζήτηση με το Νικόλα θα έπρεπε να ένιωθε ικανοποιημένη και χαρούμενη που επιτέλους μπόρεσε να του μιλήσει και να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα.  Γιατί όμως δεν αισθανόταν έτσι;  Ένιωθε ενοχές μήπως για τον τρόπο που του συμπεριφέρθηκε;

-          Όλα τελείωσαν πριν καλά καλά αρχίσουμε. (Νικόλας)

-          Τι εννοείς; (Μελίνα)

-          Θα σας τα πει η Φιλιώ φαντάζομαι.  Είναι πολλά που πρέπει να μάθετε.

Ο Νικόλας φεύγει και μετά η Φιλιώ πηγαίνει να μιλήσει και στους άλλους για να μάθουν και αυτοί την αλήθεια.

-          Είσαι με τα καλά σου; (Έλενα)

-          Δεν μπορώ να τον πληγώσω άλλο.  Έπρεπε να το τελειώσουμε εδώ. (Φιλιώ)

-          Ας μην το άρχιζες τότε. Φαίνεσαι για τσαμπουκάς αλλά τελικά είσαι και εσύ μια αλεπού. (Έλενα)

-          Ας μην με κρίνεις Έλενα  γιατί δεν είσαι και καλύτερη. (Φιλιώ)

-          Εε.. σταματήστε.  Εγώ πιστεύω πως είναι καλύτερα που το σταματήσατε τώρα που είναι νωρίς, γιατί αργότερα θα ήταν ακόμη χειρότερα.

Μετά από λίγες μέρες, όλα αρχίζουν και παίρνουν την αντίθετη τροχιά.  Ο χρόνος γυρίζει αντίστροφα, πλησιάζει η στιγμή της αλήθειας και για τους άλλους.  Μια αλήθεια που εκτός από πόνο θα φέρει και δοκιμασίες.  Δοκιμασίες που θα πρέπει να ξεπεράσουν όλοι τους.

Η παρέα είχε κανονίσει να βγει έξω πριν αρχίσει η περίοδος τον εξετάσεων.  Η Έλενα με το Χάρη, η Μελίνα με το Σταύρο, η Φιλιώ με τον Πέτρο, ο Νικόλας, ο Χρίστος και η Ελπίδα.  Πόσο άβολα θα ένιωθε άραγε ο Νικόλας.  Όμως ο ίδιος προσπαθούσε να μην το δείχνει.  Έκανε τον άνετο και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να φέρει σε δύσκολη θέση κανέναν τους.  Η Μελίνα όμως ήξερε, γνώριζε πως πονούσε, τι αισθανόταν.  Δεν μπορούσε να της κρύψει τίποτα.  Αυτή τον είχε μάθει τόσο καλά.  Εξάλλου τα μάτια του δεν μπορούσαν να κρύψουν την αλήθεια.  

-          Νικόλα μου θα είσαι σίγουρα καλά; (Μελίνα)

-          Ναι μια χαρά.  Εξάλλου πέρασαν και τόσες μέρες. (Νικόλας)

-          Όσες μέρες και αν περάσουν, γνωρίζουμε και οι δύο μας πολύ καλά πως τίποτα δεν θα κάνει την καρδιά μας να αλλάξει τόσο σύντομα πορεία.

-          Προσπαθώ.  Δεν μου είναι και τόσο εύκολο, αλλά θα τα καταφέρω.  Σιγά σιγά.

-          Μακάρι Νικόλα μου.  Πρέπει να προχωρήσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου.  Να βρεις και εσύ μια άλλη κοπέλα που να την αγαπήσεις.

Στο μεταξύ αρχίζουν και μαζεύονται στο εστιατόριο όλοι τους.

-          Πάει πολύς καιρός Μελίνα που δεν σε είδα να χορεύεις;  Τι έγινε τελικά θα παρατήσεις το χορό; (Έλενα)

-          Α.. όχι.  Απλά τον τελευταίο καιρό ήμασταν τόσο απασχολημένοι με τόσα πράγματα Έλενα μου που τελικά δεν είχα χρόνο ούτε να κοιτάξω για σχολές. (Μελίνα)

-          Μπα.. δεν μου το είπες αγάπη μου ότι θες να πας σε σχολή χορού. (Σταύρος)

-          Βασικά πριν καιρό σκαφτόμουνα να παρακολουθήσω κάποια μαθήματα χορού ώστε να βελτιωθώ και να μπορέσω να το κάνω και σαν επάγγελμα. (Μελίνα)

-          Θα αφήσεις τις σπουδές σου; (Σταύρος)

-          Τώρα δεν ξέρω τι θα κάνω.  Είχα άλλα όνειρα τα οποία δεν είμαι σίγουρη αν μπορέσω να τα πετύχω. (Μελίνα)

-          Γιατί δεν μου το είπες ποτέ αυτό αγάπη μου;  Δεν μιλήσαμε μαζί για τέτοια θέματα.  Θα μπορούσαμε να βρίσκαμε μια λύση. (Σταύρος)

-          Δεν έτυχε.  Δεν ξέρω γιατί αλλά .. (Μελίνα)

-          Αλλά; (Σταύρος)

-          Τώρα μεταξύ μας Σταύρο δεν βλέπεις πως κάτι δεν πάει καλά; (Μελίνα)

-          Με εμάς εννοείς; (Σταύρος)

-          Ναι Σταύρο μου, με εμάς.  Τη σχέση μας τη φανταζόμουνα διαφορετικά.  Ότι δηλαδή θα υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας και να μπορούμε να λέμε αυτά που θέλουμε.  Αλλά εμείς το μόνο που κάναμε είναι να πιστεύουμε πως όλα είναι εντάξει και απλά να βγαίνουμε έξω, να περνάμε χρόνο μαζί, αλλά στην πραγματικότητα κάναμε τη ζωή μας μια ρουτίνα, μια απλή καθημερινότητα.  (Μελίνα)

-          Μελίνα τι θες να μου πεις;  Γιατί δεν ήρθες να μου μιλήσεις; (Σταύρος)

-          Σταύρο θα μιλήσουμε αργότερα που θα ήμαστε μόνοι. (Μελίνα)

-          Μου πετάς αυτά που θες και τώρα μου λες να τα πούμε μετά.  Όχι Μελίνα τώρα θα τα πούμε.  Σήκω επάνω να πάμε να μιλήσουμε. (Σταύρος)

-          Παιδιά σταματήστε. (Έλενα)

-          Καλά σας λέει .  Ήρθαμε εδώ να περάσουμε καλά και εσείς θυμηθήκατε τα απωθημένα σας. (Χάρης)

-          Τώρα είναι η ευκαιρία να τα πούμε. (Σταύρος)

-          Αχ δεν έπρεπε να ανοίξω αυτή τη συζήτηση. (Έλενα)

-          Δεν φταις εσύ Έλενα.  Έτσι και αλλιώς έπρεπε να την κάνουμε κάποια στιγμή και νομίζω πως ήρθε η ώρα.  (Μελίνα)

Ο Σταύρος και η Μελίνα έφυγαν μαζί για να πάνε να μιλήσουνε. 

-          Ελπίζω να τα βρούνε (Ελπίδα)

-          Τουλάχιστον ας μην χαλάσουμε άλλο τη βραδιά.  Θα μάθουμε αργότερα τι έγινε. (Νικόλα)

-          Ναι έχει δίκαιο ο Νικόλας (Φιλιώ)

-          Και εσύ Πέτρο σπουδάζεις;  Δεν θα έπρεπε να ήσουν στρατό; (Χρίστο)

-          Ναι αλλά προτίμησα να αρχίσω να σπουδάζω πρώτα. (Πέτρος)

-          Μπορείς να μου εξηγήσεις τι ήταν αυτό που έλεγες; (Σρταύρος)

-          Σταύρο μου θα σου μιλούσα. (Μελίνα)

-          Ναι αλλά δεν το έκανες;  Γιατί πρέπει να είμαι απέξω συνεχώς;  Δεν με υπολογίζεις στη ζωή σου;

-          Όχι μην το λες αυτό.  Πάντα σε υπολογίζω.  Απλά με τόσα που είχαν συμβεί αυτό τον καιρό, με τη Φιλιώ και το Νικόλα..

-          Ναι αλλά και πάλι..

-          Το ξέχασα.  Μαζί ήμασταν κάθε μέρα.  Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με κάτι που μου άρεσε.

-          Γιατί;  Στο απαγόρευσα;

-          Όχι .. Λάθος μου που δεν μίλησα.

-          Μπορούσες να μου το πεις, να αφήναμε χρόνο για τον εαυτό μας και να μην ήμασταν συνέχεια μαζί, αλλά να κάναμε και κάτι που μας αρέσει.  Να μην το είχαμε παράπονο.

-          Το λάθος ήταν αυτό και τώρα όλα μαζεύονται.

-          Πίστευα πως ήμασταν μια χαρά, ευτυχισμένα.

-          Ακριβώς αυτό είναι το λάθος, το πιστεύαμε, αλλά στην πραγματικότητα ζούσαμε σε μια φαντασία.  Μια ρουτίνα ήταν για εμάς όλο αυτό.  Μια απλή συνήθεια.

-          Και εγώ ήμουν μια απλή συνήθεια;

-          Βιαστήκαμε νομίζω Σταύρο.  Ήμαστε μικροί ακόμη για τέτοια.  Δεν είδαμε τα θέλω μας, τι είναι αυτό που αισθανόμαστε και τι θέλουμε πραγματικά.

-          Γιατί δεν μίλησες;  Γιατί περίμενες να πιστεύω πως όλα ήταν εντάξει;

-          Γιατί ήμασταν και οι δύο τυφλοί.  Ζούσαμε στο δικό μας παραμύθι Σταύρο.

-          Νόμιζα πως αισθανόσουνα για’ μένα κάτι.  Πως μ’ αγαπούσες.

-          Δεν είπα το αντίθετο.

-          Αλλά ούτε και αυτό.  Τώρα δεν είσαι σίγουρη για τίποτα;

-          Απλά χρειαζόμαστε λίγο χρόνο και οι δύο μας νομίζω.

-          Τώρα είμαι σίγουρος πως δεν αισθάνεσαι το ίδιο με εμένα.

-          Αυτό πιστεύεις;

-          Αυτό με κάνεις να πιστεύω.

-          Απλά θέλω χρόνο.

-          Συνεχώς ζητάς χρόνο.  Θα στο δώσω, αλλά το λάθος είναι ότι δεν μιλούσαμε για θέματα που θέλαμε.

-          Τώρα είναι αργά.

-          Ποτέ δεν είναι αργά αν το θελήσουμε.

Στο εστιατόριο η Έλενα βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει με το Χάρη.

-          Να σου πω και εγώ ένα δικό μου όνειρο; (Έλενα)

-          Να μου το πεις γλυκιά μου, αλλά σήμερα όλες σας αποφασίσατε να κάνετε αποκαλύψεις. (Χάρης)

-          Το δικό μου όνειρο είναι να βγω μια μέρα στη σκηνή και να τραγουδήσω.

-          Τραγουδίστρια;

-          Ναι γιατί;  Το υποτιμάς;

-          Όχι απλά βγαίνεις να τραγουδήσεις και ο καθ’ ένας σε κοιτάζει.

-          Θέλω να ξέρεις πως σ’ αγαπάω, απλά θέλω χρόνο να ξεκαθαρίσω αυτά που νιώθω μέσα μου.  Πρέπει να δούμε και άλλα πράγματα.  Αυτά που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας. (Μελίνα)

-          Πάρε το χρόνο σου.  Να ξέρεις πως θα είμαι εδώ να περιμένω. (Σταύρος)

-          Θέλω να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως πρώτα. 

-          Σ’ αγαπάω

-          Και εγώ.. Αλλά θέλουμε χρόνο να δούμε αν είμαστε σίγουροι.

Η Μελίνα πίστευε πως και οι δύο τους χρειάζονταν χρόνο να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα στο μυαλό τους.  Ήταν κάθε μέρα μαζί και όλο αυτό που ζούσαν έγινε μια συνήθεια για εκείνους.  Ήθελαν ένα μικρό διάλλειμα στη σχέση τους.  Να δουν αν όντως είναι δυνατή αυτή η αγάπη. Αλλά που να ήξεραν ότι δεν ήταν μόνο αυτή η δοκιμασία που είχαν να αντιμετωπίσουν, αλλά και κάτι άλλο.  Κάτι ακόμη πιο δυνατό, που όχι μόνο θα δοκιμαστεί ο έρωτας τους, αλλά και θα δουν εάν αυτή η αγάπη θα αντέξει στο χρόνο, στον καιρό, με την απόσταση. Μια απόσταση που κανείς δεν υπολόγιζε, κανείς τους δεν πρόβλεπε.  Μετά από αυτή την αγκαλιά και το φιλί φεύγει η Μελίνα.  Αφήνει το Σταύρο και πηγαίνει στο σπίτι της.  Εκεί άφησε τα δάκρυα της να χυθούν από τα θλιμμένα της μάτια.  Γιατί όμως έκλεγε;  Δεν ήταν αυτό που ήθελε;  Δεν ζητούσε λίγο χρόνο να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα της;  Ίσως απλά έπρεπε να αφιέρωναν λίγο χρόνο στον εαυτό τους και να συνέχιζαν μαζί;  Να έδιναν ακόμη μια ευκαιρία σε αυτή τη σχέση;  Σε αυτή την αγάπη;

-          Νικόλα..  (Μελίνα)

-          Μελίνα μου, που είσαι;  Γιατί κλαις; (Νικόλας)

-          Σπίτι. (Μελίνα)

-          Έρχομαι αμέσως.  Μείνε εκεί.  (Νικόλας)

Πήρε τηλέφωνο τον καλύτερο της φίλο, το μοναδικό φίλο που τη στήριζε την αγαπούσε και ήξερε πως θα ήταν πάντα δίπλα της για ότι ήθελε.  Ποτέ του δεν θα την πρόδιδε.  Οι δυο τους μεγάλωσαν μαζί, ήταν σαν αδέλφια και κάτι τους ένωνε, κάτι πάρα πολύ δυνατό, εκτός από μια απλή φιλία.  Κάτι που κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί, γιατί η ζωή κρύβει πολλά και συγχρόνως αποκαλύπτει συνεχώς μυστικά.  Είναι ένα παιχνίδι για όλους, όπου παίζουν και περιμένουν να αντέξουν όλες τις δοκιμασίες και τα στάδια που τους περιμένουν.  Όσοι τα καταφέρνουν τότε κερδίζουν το παιχνίδι της ζωής και της μοίρας.  Αλλά όσοι χάνουν, όσοι δεν θα μπορέσουν να νικήσουν όλα τα εμπόδια, τότε φεύγουν, απομακρύνονται και αφήνουν πίσω τους ότι θέλησαν να αποκτήσουν, ότι αγάπησαν.  Απλά και μόνο γιατί έχασαν, κουράστηκαν να παλεύουν για αυτό το απλό παιχνίδι. 

Ο Νικόλας πήγε στο σπίτι της να την βρει αμέσως.  Την αγκάλιασε σφιχτά, έτσι ώστε να νιώσει ασφαλής, πως έχει ένα στήριγμα τώρα.  Οι δυο τους εκείνο το βράδυ έμειναν μαζί να μιλάνε και να παρηγοράει ο ένας τον άλλο.  Καιρό είχαν να βρεθούν και να θυμηθούν τα παλιά, αυτά που έκαναν, που περνούσαν πριν μπει στη ζωή τους η Φιλιώ και ο Σταύρος.  Τελικά η αγάπη, ο δεσμός με ένα πρόσωπο, η ένωση με κάποιον που αγαπάς σου κοστίζει μια φιλία;  Γιατί όμως;  Γιατί δε βρέθονταν όπως παλιά για να κάνουν πράγματα οι δυο τους σαν τα κολλητάρια και απλά μιλούσαν;  Πως άφησαν κάτι να τους απομακρύνει;  Λάθη τα οποία δεν θα επαναλάβουν ποτέ ξανά.  Και ο Σταύρος;  Έμεινε μόνος του εκεί έξω στο κρύο, περπατώντας και κοιτάζοντας γύρω του.  Μετά από το τηλεφώνημα που έκανε στο Χάρη αμέσως βρέθηκε δίπλα του.  Εκεί ο κολλητός του να τον στηρίζει.  Και η Έλενα το ίδιο.  Στο πλευρό της Μελίνας της παιδικής της φίλης, αυτή που αγαπούσε πάρα πολύ, που μεγάλωσε μαζί της και γνώριζε η μια την άλλη καλύτερα από τον καθ’ ένα.  Η Φιλιώ με τον Πέτρο εκεί στο εστιατόριο.  Που να πήγαινε η Φιλιώ;  Ποιό να παρηγορούσε;  Που να τρέξει;  Στη Μελίνα;  Εκεί ήταν ο Νικόλας.  Γιατί όμως ένιωθε άβολα κοντά του;  Γιατί δεν μπορούσε να ήταν δίπλα του συνέχεια;  Από τύψεις ίσως!  Και η Ελπίδα με το Χρίστο που πήγαιναν εκείνο το βράδυ;  Γιατί δεν πήγαν εκεί όπου και οι άλλοι βρίσκονταν;  Άλλαξαν πορεία και ακολούθησαν το δρόμο όπου η νύχτα τους έδειχνε.  Αυτή η νύχτα είναι καθοριστική.  Καθορίζει τις ζωές κάποιων και αποκαλύπτει ακόμη μυστικά.  Αλήθειες που ήταν καλά κρυμμένες εδώ και δεκαοκτώ χρόνια και τώρα ήρθε η στιγμή που θα μαθευτούν.  Δεκαοκτώ χρόνια από τη στιγμή που η Μελίνα ήρθε στη ζωή.  Μια ζωή που κανείς δεν ήξερε πως όλοι τους έχουν κάτι κοινό.  Ο καθένας μας κάνει πολλά λάθη, που ίσως κάποια στιγμή της ζωής μας τα μετανιώσουμε.   Αλλά αν δεν ρισκάρουμε ποτέ μας, πιθανό να μην μάθουμε από αυτά, τα πικρά λάθη.  Μέσα από τα λάθη κάποιων πληγώνονται και άλλοι.  Δεν φέρνουν μόνο πόνο αλλά και ευτυχία.  Μια ευτυχία που θα την έχεις όσο ζεις.  Γιατί ένα παιδί είναι ευτυχία.  Έτσι εκείνο το βράδυ ήταν τόσο καθοριστικό για όλους, όσο και για ένα παιδί.  Ένα παιδί που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα ερχόταν.  Κανείς τους δεν μπορούσε να το προβλέψει, ούτε καν οι ίδιοι που έκαναν αυτό το λάθος.  Γιατί όμως λάθος;  Η ένωση δύο ανθρώπων είναι λάθος;  Η δημιουργία μιας νέας ύπαρξης είναι και αυτό κάποιο λάθος;  Όχι!  Το λάθος είναι να κάνεις πράξεις ασυνείδητα, πράξεις που μετά τις μετανιώνεις αμέσως.  Λάθη τα οποία κάνεις από απελπισία και όχι από αγάπη.  Τελικά όμως αυτές οι ενέργειες κάποιων είχαν μέσα τους αγάπη;  Ή θα μετανιώνουν για αυτές για την υπόλοιπη ζωή τους;  Η νύχτα ήταν τόσο μαγική, δεν μπορούσε κανείς να εξηγήσει την τόση λάμψη που είχε.  Τέτοια φωτεινότητα, τόσα αστέρια και ένα φεγγάρι που σπάνια έβγαινε.  Ήταν ίσως τυχεροί, γιατί μια τέτοια θέα στα μάτια, τους έκανε πιο εύκολο αυτό που αισθάνονταν μέσα τους.  Πιο εύκολα μπορούσαν κάποιοι να εκδηλώσουν τα συναισθήματα τους.  Να κάνουν αυτά που έχουν κρυμμένα τόσο καιρό στα βάθη της ψυχής τους και ήταν δύσκολο για αυτούς να τα δείξουν.  Ναι!  Δεν χωράει αμφιβολία, αυτή η νύχτα είναι καθοριστική, αν όχι για όλους τουλάχιστο για τους περισσότερους.  

Η Φιλιώ και ο Πέτρος έφυγαν μαζί. 

-          Θες να πάμε κάπου; (Πέτρο)

-          Θα ήθελα να είμαι δίπλα τους, αλλά .. (Φιλιώ)

-          Αλλά είναι και εκείνος. (Πέτρος)

-          Δεν χρειάζεται να το λες με αυτό τον τρόπο.

-          Τι έχει δηλαδή ο τρόπος μου;

-          Κρύβει μια ειρωνεία.

-          Αφού είναι αλήθεια.  Είναι για τον Νικόλα που δεν μπορείς έτσι;  Δεν σε καταλαβαίνω.  Γιατί φοβάσαι να πας και να το δεις;  Γιατί κάθε φορά που είσαι δίπλα του νιώθεις έτσι; Τόσο άβολα;  Όποτε μιλάμε για αυτόν ταράζεσαι, και όταν στο θίξουμε εκνευρίζεσαι.

-          Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις;  Το Νικόλα τον πλήγωσα, ήμασταν μαζί, έστω και αν ήταν για πολύ λίγο.

-          Τελικά ξέρεις, δεν μπορώ να σε καταλάβω.  Αισθάνθηκες τίποτα για αυτόν ή όχι; 

-          Δεν θα κάνω αυτή την κουβέντα μαζί σου.

-          Μαζί μου;  Τι είμαι εγώ δηλαδή;  Δεν σημαίνω τίποτα για εσένα;

-          Πες μου τι σε έπιασε τώρα;

-          Άκου Φιλιώ, κάνω το χαζό αλλά δεν είμαι.  Τον βλέπω πως σε κοιτάει όταν βρεθόμαστε.  Και εσύ όσο και αν θες να το κρύψεις,  αισθάνεσαι άσχημα όταν μας βλέπει μαζί.

-          Δεν είμαι και καμιά αναίσθητη.  Για να ήμασταν μαζί, αυτό δεν σου λέει τίποτα;  Με αγαπούσε Πέτρο, με αγαπούσε όσο και αν αυτό σε ενοχλεί.  Αυτός ο άνθρωπος μου συμπεριφέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο.  Μου έδωσε όλη του την αγάπη και εγώ την πέταξα σαν να μην ήταν τίποτα. 

-          Αφού δε σήμαινε τίποτα για εσένα.  Αυτό τουλάχιστον πίστευα.

-          Μείνε να το πιστεύεις τότε.

Αυτή η νύχτα, η τόσο ξεχωριστή και μαγευτική, που μπορούσε να ενώσει χιλιάδες καρδιές και αγάπες, τελικά δεν τα κατάφερε.  Αντιθέτως,  όχι μόνο δεν έφερε κάποιους κοντά, αλλά τους απομάκρυνε κιόλας.  Τα αστέρια ήταν τόσο λαμπερά,  που φώτιζαν τον προορισμό τους.  Ένα ταξίδι μικρό αλλά με προορισμό τόσο μεγάλο.  Χίλιες λέξεις μια εικόνα, μια εικόνα εκεί, να την βλέπεις και να μην πιστεύεις στα μάτια σου.  Μπροστά στη φωτιά καθισμένοι οι δυο τους, αγκαλιασμένοι κάτω από το φως του φεγγαριού, εκεί, όπως τους είχε πλάσει ο θεός.  Δύο άνθρωποι εκείνο το βράδυ είχαν ενώσει τα κορμιά τους.  Μαζί έγιναν ένα, αρκεί αυτό που μόλις είχε συμβεί να μην ήταν κι αυτό ένα μοιραίο λάθος.  Όλα εκείνη τη στιγμή φαίνονταν φυσιολογικά, μέχρι που κάτι θα αλλάξει και τη δική τους ζωή.  Ιδικά της Ελπίδας, όπου μια πόρτα της ανοίγεται, κλείνοντας της άλλη.  Η ζωή θα της παίξει τρομερά και σκληρά παιχνίδια.  Θα την αναγκάσει να ωριμάσει απότομα και να ζήσει τον πραγματικό έρωτα στα μάτια αυτού που δεν πίστευε.  Μέσα από κάποιο κορίτσι θα βλέπει το πρόσωπο του κι αυτό θα την κάνει ευτυχισμένη.  Κυρίως όμως ένα όνειρο της θα πραγματοποιηθεί.  Ήρθε λοιπόν η ώρα όπου θα τα παρατήσει όλα για εκείνον.  Για έναν άγγελο που βγήκε απ’ τον παράδεισο.  Πλασμένο από μια αγάπη που δεν ξέρουν ακόμη και μιας νύχτας μαγευτικής.