Επεισόδιο 2

Είδε μια κοπέλα να χορεύει με πάθος ένα τραγούδι που του άρεσε πολύ.  Ο Σταύρος έμεινε εκεί να κοιτάει και να την θαυμάζει σαν να ήταν καλλονή.  Η Μελίνα ενώ χορεύει αντιλαμβάνεται πως κάποιος την βλέπει και έτσι γυρίζει προς το μέρος που ήταν ο Σταύρος. 

-          Μην σταματάς, συνέχισε.

-          Δεν νιώθω άνετα να με παρακολουθούν οι άλλοι σαν χορεύω.

-          Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση για να μπορείς να χορεύεις άνετα μπροστά σε όλους.

-          Όχι.  Αδύνατο. Απλά Χορεύω για να ξεχνιέμαι από κάποια προβλήματα και να εκτονώνομαι.

-          Ναι συμφωνώ πως είναι ένας καλός τρόπος εκτόνωσης και φαίνεται πράγματι πως τον χρειάζεσαι.

-          Γιατί το λες ;

-          Γιατί φαίνεται η θλίψη στα μάτια σου. (και της χαϊδεύει το πρόσωπο)

-          Μια πολύ καλή μου φίλη που είμαστε σαν αδερφές από μικρές.. (Γύρισε απότομα και άρχισε να δακρύζει)

-          Θες να μιλήσεις;  Έχω χρόνο αρκετό για να σ’ ακούσω.  Ίσως αν το κάνεις να αισθανθείς λίγο καλύτερα.

-          Σίγουρα θα κουραστείς.

-          Τότε Δοκίμασε με.

Ο Σταύρος της χαμογέλασε προσπαθώντας να την κάνει να νιώσει άνετα και η Μελίνα άρχισε να διηγείται στο Σταύρο ότι συνέβηκε με την Έλενα.  Εκεί δίπλα της έμεινε όλη την ώρα, να την ακούει και να την κοιτάζει στα μάτια.  Όταν η Μελίνα δεν μπόρεσε κάποια στιγμή να συγκρατήσει τα δάκρυα της αυτός την πείρε αγκαλιά προσπαθώντας να τη συνεφέρει.  Ενώ η Μελίνα συνέχισε να λέει στο Σταύρο τα γεγονότα που έγιναν, η Έλενα ήταν ακόμη με τις κοπέλες και μιλάγανε.

-          Πως και δεν τα πηγαίναμε καλά από την αρχή εμείς ; ( Χρύσα)

-          Ε.. δεν ξέρω. (Έλενα)

-          Να σου πω εγώ.. ίσως ήθελες λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ανήκεις με την Μελίνα.  (Χρύσα)

-          Αν και έχει στυλ και όλα τα άλλα, κάνει παρέα με τα μη classata άτομα.  Περιμαζεύει όλα τα χαμένα.  Έλεος δηλαδή μαζί της. (Μυρτώ)

-          Μπορούμε να μην μιλάμε άλλο για αυτό το θέμα; (Έλενα)

-          Σε ενοχλεί;  Ξέχασες πως σου συμπεριφέρθηκε;  Εσύ μας τα είπες. (Χρύσα)

-          Ναι.. αλλά.. (Έλενα)

-          Άντε άστε τα αυτά και πάμε να ασχοληθούμε λίγο και με εμάς… (Μυρτώ)

Η Ελπίδα μόλις είχε τελείωσε την εργασία με τον Χρίστο και πήγαιναν για έναν καφέ.  Εκείνη την ώρα περνούσε ο Γιώργος από μπροστά τους και η Ελπίδα τον κοίταζε σαν χαμένη.

-          Ε.. σιγά και θα σε καταλάβει.  (Χρήστος)

-          Τι..;

-          Τι;  Νόμιζες πως δεν θα το καταλάβαινα. Αν και περίμενα να μου το έλεγες εσύ η ίδια αλλά δεν πειράζει.

-          Συγνώμη βρε Χρήστο αλλά …

-          Δεν χρειάζεται να μου εξηγήσεις τίποτα, απλά προσπάθησε να είσαι διακριτική όταν τον κοιτάς, τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή.

-          Γιατί;  Τι θα γίνει την Παρασκευή;

-          Και τι δεν θα γίνει έπρεπε να ρωτάς.

Ο Σταύρος έμαθε για τη διαφωνία που είχε η Μελίνα με την Έλενα και ήθελε πραγματικά να βοηθήσει.

-          Δεν ξέρω πως μπόρεσα και στα είπα όλα αυτά.

-          Το μετάνιωσες;

-          Όχι, ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να τα βγάλω από μέσα μου.  Αλλά δεν με ξέρεις καθόλου και σίγουρα θα σε κούρασα με τα δικά μου.

-          Τότε ευκαιρία να γνωριστούμε.  Αλλά πρώτα πρέπει να πάς να τα βρεις με την Έλενα γιατί αν δεν της μιλήσεις θα το σκέφτεσαι συνεχώς και θα σε παίρνει από κάτω.

-          Έχεις δίκαιο.  Πρέπει να πάω να τη βρω.

-          Πιστεύω είναι καλύτερα να πας αύριο, να την αφήσεις να σκεφτεί και να καταλάβει ότι της λύπης.

-          Ίσως έχεις δίκαιο.  Πάντως σε ευχαριστώ πολύ που με άκουσες.  Και να σου πω και κάτι, ένιωσα πολύ οικία μαζί σου.

-          Χαίρομαι γι’ αυτό.  

Η Μελίνα σηκώνεται να φύγει και ο Σταύρος της παίρνει το χέρι

-          Θα φύγεις;

-          Ναι , μάλλον θα πάω στο σπίτι  να ξεκουραστώ.. 

Η Μελίνα προχωράει προς την πόρτα για να φύγει, αλλά μετά επιστρέφει πίσω όταν ο Σταύρος της μίλησε.

-           Και το όνομα σου;

-          Αχ τι χαζή που είμαι.  Μιλάω εδώ και ώρα και δεν συστηθήκαμε.  Μελίνα, εσένα;

-          Σταύρο.

-          Θα τα ξαναπούμε Σταύρο.

Ήρθε Πέμπτη.  Μια μέρα πριν το αποκριάτικο πάρτι.   Η Έλενα πηγαίνει το πρωί στο χώρο μελέτης για να πάρει πληροφορίες για μια εργασία.  Καθώς διαβάζει αντιλαμβάνεται πως ένα αγόρι από απέναντι τις ρίχνει κάποιες ματιές.  Βλέποντας τον πως αυτός συνεχίζει , αυτή σηκώνεται και πηγαίνει κοντά του.

-          Έχω κάτι επάνω μου και με κοιτάς έτσι επίμονα.;

-          Έχεις ωραία μάτια

-          Δεν περίμενα εσένα να μου το πει.

-          Χάρης… χάρηκα..

-          Εγώ καθόλου.

-          Και τώρα εσύ γιατί με κοιτάς έτσι…;

-          Τα ρούχα σου… έλεος δηλαδή.. δεν έχεις καθόλου γούστο.

Μετά η Έλενα φεύγει και τον αφήνει με την απορία.  Στο μεταξύ ο Νικόλας έμαθε από τη Μελίνα τι έγινε και προσπαθούσε να τη βοηθήσει.

-          Καλημέρα  γλυκιά μου

-          Καλημέρα Νικόλα.  Tι έγινε με το αυτοκίνητο σου τελικά;

-          Το αυτοκίνητο είναι εντάξει, ευτυχώς επιδιορθώθηκε.  Εσύ να μου πεις πως είσαι.  Μόλις μου τα είπες στο τηλέφωνο ανησύχησα.

-          Ότι σου είπα Νικόλα, δεν παίρνει από λόγια.  Την πήρα τηλέφωνο χθες και σήμερα αλλά δεν μου το απαντάει.  Είμαι απελπισμένη Νικόλα, δεν ξέρω τη να κάνω.

Ο Νικόλας  την παίρνει στην αγκαλιά του και τη παρηγοράει, όπως την μικρή του αδερφή, γιατί η Μελίνα έτσι είναι για εκείνον. 

-           Είμαι απελπισμένη, εγώ φταίω.

-          Μην ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου.  Η Έλενα είναι καλή κοπέλα,  γνωριζόμαστε από μωρά και οι τρεις μας και ξέρουμε ποιο είναι το στυλ της, κατά βάθος όμως είναι πολύ ευαίσθητη, αλλά αφήνει τον εγωισμό της να την κυριεύει και αυτό είναι το λάθος.  Όταν το καταλάβει όμως θα γυρίσει μετανιωμένη.

Ο Σταύρος περνούσε από εκεί και είδε τη Μελίνα στην αγκαλιά του Νικόλα.  Ταράχτηκε λίγο αλλά μετά πήρε το θάρρος και πήγε κοντά τους.

-          Καλημέρα σας.. (Σταύρος)

-          Σταύρο! Καλημέρα, να σου γνωρίσω το Νικόλα.  Νικόλα ο Σταύρος.  Δεν ξέρω αν γνωρίζεστε.

-          Δεν έτυχε..  χάρηκα (Νικόλας) 

(Και δίνουν τα χέρια…)

-          Σε είδα από μακριά πως ήσουν και είπα να έρθω εδώ καλύτερα.  Φαντάζομαι δεν κατάφερες να της εξηγήσεις.

-          Όχι… και νομίζω είναι πολύ δύσκολο… έχει συγκεκριμένες σκέψεις στο μυαλό της και δεν της τις βγάζει κανείς.

-          Εγώ πρέπει να πάω.   Θέλω να ηρεμήσεις και θα προσπαθήσω να κάνω ότι μπορώ και εγώ.

-          Εντάξει Νικόλα μου… σε ευχαριστώ.

(χαιρετιούνται δίνοντας ένα φιλί στο μάγουλο … )

-          Χάρηκα Σταύρο θα τα ξαναπούμε.

-          Και εγώ το ίδιο… Ε..ε.. ο Νικόλας….

-          Πολύ καλός.. τον ξέρω από μωρό.. μαζί με το Νικόλα και την Έλενα μεγαλώσαμε, τους έχω σαν αδέλφια..

Καθώς ο Νικόλας φεύγει από τη συζήτηση, συναντάει την Φιλιώ.

-          Εσύ;  (Φιλώ)

-          Δεν το πιστεύω, η τρελή από το δρόμο.

-          Τρελή;  Ποιος μίλησε!!  Άκου αγοράκι μου δεν ξέρω για το αυτοκινητάκι του μπαμπάκα σου και ούτε με ενδιαφέρει, αλλά να μην με λες τρελή, τρελή να πεις …

-          Κοπελιά κόψε το ε…;  πολύ φόρα δεν νομίζεις ότι έχεις πάρει; (Και έρχεται πιο κοντά και της παίρνει το χέρι)

-          Κολλιτσίδα μου έγινες ρε φίλε…

( Και η φιλιώ φεύγει)

-          Θα πας αύριο; (Σταύρο)

-          Δεν ξέρω.  Δεν βρίσκω λόγο να πάω. (Μελίνα)

-          Το να ξεχαστείς λιγάκι δεν είναι ένας καλός λόγος;

Εκείνη την ώρα εμφανίζεται η Έλενα μαζί με τη Χρύσα και τη Μυρτώ.  Φαίνεται πως ήρθαν μαζί στο πανεπιστήμιο.

-          Σίγουρα πήγε μαζί με τα κορίτσια να διαλέξουν αυτά που θα βάλουν αύριο.  Φαίνεται πως διασκεδάζει μαζί τους και αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω, αφού δεν τις χώνευε, πως τώρα είναι μαζί τους;

-          Μην ρωτάς κάτι που μόνο εκείνη μπορεί να σου δώσει την απάντηση, πιστεύω όμως πως το κάνει από άμυνα.

-          Τι εννοείς από άμυνα;

-          Θέλω να πω , πως η αλήθεια πολλές φορές πονάει και η Έλενα δεν ήταν αρκετά δυνατή για να την ακούσει.  Έτσι πληγώθηκε ο εγωισμός της και για να μην μείνει μόνη της πήγε εκεί που πίστεψε πως ανήκει.

-          Θα πάω να της μιλήσω.

-          Μελίνα; Περίμενε.

-          Τι να περιμένω;  Να καταστραφεί τελείως;  Δεν το βλέπεις;  Θα γίνει σαν και αυτές, που μόνο τον εαυτό τους σκέφτονται.

-          Αυτό άσε να το αποφασίσει μόνη της καλύτερα.

-          Θα της μιλήσω αργότερα, αυτό είναι σίγουρο.

Η Ελπίδα με το Χρήστο έφθασαν και πηγαίνουν στις ανακοινώσεις. Εκεί βρίσκεται η Μελίνα.

-          Μελίνας  Πως είσαι;

-          Ελπίδα;  Καλά είμαι, ήρθα να κοιτάξω το πρόγραμμα για τις εξετάσεις.

-          Αυτός είναι ο Χρήστος, Χρήστο η Μελίνα.

-          Χάρηκα Χρήστο.

-          Βασικά, άκουσα κάτι που συνέβηκε ξέρεις.  Η Φιλιώ ήρθε και με βρήκε και μου μίλησε.

-          Ξέρεις τη Φιλιώ;

-          Όχι ακριβώς, δεν την ήξερα μέχρι που ήρθε να μου μιλήσει.  Ίσως αναρωτιέσαι το γιατί, αλλά η Φιλιώ πήγε και βρήκε πάλι την Έλενα και τα έμαθε όλα.

-          Βασικά είναι για κάτι άλλο που θύμωσε περισσότερο νομίζω, για κάποια πράγματα που είπα..

-          Ξέρεις, καλές φίλες είναι αυτές που λένε όχι αυτά που θες να ακούσεις αλλά και αυτά που δεν θες.  Δηλαδή να σου λέει την αλήθεια έστω και αν σε πονάει και εσύ το έκανες για το καλό της, και ξέρεις κάτι;  Προχώρησε. 

-          Με πονάει που την έχασα.

-          Αν αγαπάς κάτι άστο να φύγει,, αν γυρίσει πίσω είναι δικό σου, αν όχι σημαίνει πως ποτέ δεν ήταν δικό σου, έτσι και εδώ, αν γυρίσει πίσω μετανιωμένη σημαίνει πως είστε αληθινές φίλες, αν όχι τότε δεν ήσασταν ποτέ.

-          Σοφά λόγια..

-          Τα πολλά βιβλία με έφαγαν.  Εντωμεταξύ για αύριο με έπεισε ο Χρήστος να πάμε στο χορό, να έρθεις και εσύ μαζί μας.

-          Μα..

-          Τίποτα, δώσε μου το τηλέφωνο σου να σε πάρω.

Η Φιλιώ περνούσε από δίπλα τους εκείνη τη στιγμή.

-          Ε.. Φιλιώ;  Λέμε να πάμε αύριο στον αποκριάτικο χορό.  Θες να πάμε μαζί; (Ελπίδα)

-          Με καλείς εμένα;

-          Ναι , γιατί;

-          Δεν το ήξερα πως ήμασταν και κολλητές;

-          Απλά είπα μήπως και θες παρέα να έρθεις μαζί μας.

-          Βασικά, για να είμαι ειλικρινής δεν σκεφτόμουν να έρθω.

-          Ε.. και εγώ αυτό της είπα, αλλά έχει δίκαιο, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεφύγουμε από τα προβλήματα και να γνωριστούμε και εμείς καλύτερα. (Μελίνα)

-          Δεν με καταλαβαίνω πάντως τι μου συμβαίνει και εσείς με πείθετε.

-          Ίσως να σου δίνουμε θετική ενέργεια (Μελίνα)

-          Τέλος πάντων, άντε δώστε μου το τηλέφωνο σας να κανονίσουμε. (Φιλιώ)

-          Έχετε κάτι να φορέσετε; (Ελπίδα)

-          Ε.. άντε τώρα που πρέπει και να αγοράσουμε, έτω να βάλουμε κάτι και κανί. (Φιλιώ)

-          Χαχα.. ναι ..  κουλ πάντως η Φιλιώ  (Μελίνα)

-          Δεν κατάλαβα, γιατί να μην είμαι κουλ;  Καλύτερα άνετη παρά μια πορσελάνη.

-          Εγώ πάντως νομίζω έχουμε κάτι στην αποθήκη, πιθανό να μην είναι και τόσο καλά από τον καιρό, αλλά θα δω τι μπορώ να κάνω.  Θα κοιτάξω αν έχει τίποτα άλλο φυσικά και για εσάς, μήπως και δεν βρείτε κάτι, έτσι για έκτατη ανάγκη.

Αν και η Φιλιώ φεύγει, δεν παύει κάτι περίεργο να υπάρχει.  Κάτι μυστήριο παίζετε εκεί που βρίσκεται, κάτι πολύ παράξενο, σαν κάποιος να την ακολουθεί.  Αυτό όμως δεν το γνωρίζει κανείς μέχρι τώρα.  Υπάρχει καιρός ακόμη μέχρι να το ανακαλύψει η Φιλιώ.  Ξαφνικά εκείνη όμως τη στιγμή, μπροστά της εμφανίζεται ......